Kinderen en de vraag over de dood

Kinderen en de vraag over de dood – rouwen

Vanmorgen vertelde een vriendin me dat haar grootmoeder vorige week gestorven was. Het was geen onverwacht overlijden, maar het verdriet is toch aanwezig. Wat op zich een vrij normale reactie is, iedere mens moet kunnen rouwen op zijn manier. En dan komt het natuurlijk: de kinderen en de vraag over de dood. Als moeder van twee kinderen zat ze ook vast met de vragen die haar kinderen stelden over de dood

Als ouder weet je dat er een moment komt dat je kind komt met een vraag over de dood. Stiekem hoop je telkens weer dat deze vraag gewoon passeert. En dan is ze er…. Omdat het ook een gegeven is dat ons pad passeert.

“Mama, hoe is het om dood te zijn?”

Wat moet je daar dan mee? Hoe stel je kinderen gerust en neem je hun vraag toch serieus? Hoe zorg je ervoor dat je kan toegeven dat je het niet weet zonder hen bang te maken?

Vier kinderen zijn mijn dochter?voorgegaan voor ik zelf eigenlijk de meest prachtige tekst las die je hiervoor kan gebruiken 🙂 Ik wil deze graag met jullie delen: het verhaal door Pablo Molinero

tweeling-kinderen-angst-rouw

De parabel van de ?pratende tweeling?in de baarmoeder

In een moeder haar buik zaten twee babies. De eerste baby vroeg aan de andere: ” geloof jij in het leven hierna?”

De tweede baby antwoordde, “Maar natuurlijk. Er moet hierna wel iets zijn. Misschien zijn we hier enkel maar om ons te ontwikkelen voor wat er hierna te gebeuren staat.”

“Onzin,” zei de eerste baby. “Er is hierna niets. Wat soort van leven zou dat dan zijn?”

“Ik weet het niet”, antwoordde de tweede baby. “Ik denk dat er meer licht gaat zijn dan hier. Misschien lopen we rond met onze benen en eten we via onze mond.”

De twijfelde baby lachte. “Dat is belachelijk! Wij kunnen toch niet lopen! En eten met onze mond? Hoe dom is dat? Wij krijgen toch alles via onze navelstreng. Er kan geen leven zijn hierna, daar is de navelstreng te kort voor!”

De tweede baby bleef toch volhouden. “Ik denk toch dat er iets is en misschien is het iets helemaal anders als hier.”

De eerste baby antwoordde daarop, “Niemand is ooit teruggekomen om het ons te vertellen h?! Nadien is het leven voorbij en is er enkel duisternis en angst.?

“Wel, ik weet het niet” zei de tweeling, “maar ik ben er zeker van dat moeder ons zal verzorgen.”

“Moeder?” zei de eerste baby boos. “Geloof jij in een moeder? Waar is die nu dan?”

De tweede baby bleef kalm en probeerde rustig uit te leggen. “Het voelt alsof ze over rond ons is. Het voelt alsof we in haar leven. Zou er zonder haar een wereld zijn?

“Ik zie haar niet, dus is het toch logisch dat ze niet bestaat!” zei de eerste baby.

De andere baby antwoordde, “soms, als je stil bent, kan je haar hart horen en voel je haar. Ik geloof toch dat er een andere realiteit bestaat en dat we ons moeten klaarmaken.”

Iets later lag de tweeling lekker te slapen in de armen van hun moeder, omgeven in licht en liefde.

SHARE IT:

Leave a Reply

You can use these tags: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>